Ode aan de man...

Ik besefte me iets moois aan de mannen die ik ontmoet in mijn trainingen

Mijn trainingen gaan over onderwerpen als vitaliteit, gezondheid, stress en burn-out preventie.

Niet per se een populair onderwerp onder mannen is de aanname (en de ervaring soms ook helaas...) De trainingen zijn meestal door medewerkers op eigen aanmelding bij te wonen en er zitten soms maar kleine groepjes...

Nu kan ik daarop afknappen en daarvan balen, maar ik besefte me dus iets!

Ik heb steeds mannen in mijn training!

In Groningen 2 jonge gasten tussen de 25-30 jaar had die uit zichzélf een hele dag met mij hebben besteed aan het voorkomen van een burn-out. Want "mijn vader heeft een burn-out gehad" en "ik heb soms een veel te kort lontje zonder goede reden".

En gister 3 mannen tussen de 45-60 jaar die uit eigen beweging meer willen weten over het verschil tussen stress en burn-out, het kunnen signaleren en het gesprek hierover leren voeren als leidinggevenden met hun team. Want "ik kan me er gewoon niet in verplaatsen wat een burn-out is."

Weet je wat ik het mooist vind?

Dat juist zíj het goede voorbeeld geven in hun organisatie. Organisaties van >900 personen en zij zitten daar wél!

Niet te vrouwen waar we het misschien van verwachten, of de sociale babbelaars in communicatieve functies... nee hoor. Juist de mannen in installatie en civiele techniek bij wie dit echt een drempel is, their words, not mine:

"Helemaal niks leek het me, die gesprekken gaan zitten voeren in zo'n rollenspel, maar hier heb ik dus wat aan. Ik ga de gesprekken vaker inplannen met mijn team."

Allemaal gingen ze met een succesgevoel weg. Ze zagen zo op tegen het 'oefenen' van die gesprekken, maar achter de weerstand zit de groei mensen. Het aangaan en er beter in worden, daar word je zo blij van!